کد مطلب:320 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:238
شکار کردن با سگ شکاری
(مسأله 3212) اگر سگ شكاری، حیوانِ وحشی حلال گوشتی را شكار كند، با شش شرط گوشت آن پاك و حلال است:
اوّل: سگ به گونه ای تربیت شده باشد كه هر وقت آن را برای گرفتن شكار بفرستند برود و هر وقت از رفتن جلوگیری كنند بایستد، ولی اگر در وقت نزدیك شدن به شكار با جلوگیری نایستد، مانعی ندارد و احتیاط واجب آن است كه اگر عادت داشته باشد كه پیش از رسیدن صاحب خود شكار را بخورد، از شكار آن اجتناب كنند، ولی اگر اتّفاقاً شكار را بخورد، اشكال ندارد.
دوم: صاحبش آن را بفرستد و اگر از پیش خود دنبال شكار رود و حیوانی را شكار
[551]
كند، خوردن آن حیوان حرام است، بلكه اگر از پیش خود دنبال شكار رود و بعد صاحب آن بانگ بزند كه زودتر آن را به شكار برساند ـ اگرچه به واسطه صدای صاحب آن شتاب كند ـ بنابر احتیاط واجب، باید از خوردن آن شكار خودداری نمایند.
سوم: كسی كه سگ را می فرستد باید مسلمان باشد یا بچّه مسلمان كه خوب و بد را بفهمد، و اگر كافر یا كسی كه اظهار دشمنی با اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه وآله) می كند سگ را بفرستد، شكار آن سگ حرام است.
چهارم: وقت فرستادن سگ نام خدا را ببرد و اگر عمداً نام خدا را نبرد، آن شكار حرام است، ولی اگر از روی فراموشی باشد، اشكال ندارد و اگر وقت فرستادن سگ نام خدا را عمداً نبرد و پیش از آن كه سگ به شكار برسد نام خدا را ببرد، بنابر احتیاط واجب باید از آن شكار اجتناب نماید.
پنجم: شكار به واسطه زخمی كه از دندان سگ پیدا كرده بمیرد، پس اگر سگ شكار را خفه كند یا شكار از دویدن یا ترس بمیرد، حلال نیست.
ششم: كسی كه سگ را فرستاده، وقتی برسد كه حیوان مرده باشد یا اگر زنده باشد، به اندازه سر بریدن آن وقت نباشد، و چنانچه وقتی برسد كه به اندازه سر بریدن وقت باشد ـ مثلاً حیوان چشم یا دم خود را حركت دهد یا پای خود را به زمین بزند ـ چنانچه سر حیوان را نبرد تا بمیرد، حلال نیست.
(مسأله 3213) كسی كه سگ را فرستاده اگر وقتی برسد كه بتواند سر حیوان را ببرد، چنانچه به نحو معمول و با شتاب كارد را بیرون آورد و وقت سر بریدن بگذرد و آن حیوان بمیرد، حلال است ولی اگر مثلاً به واسطه تنگ بودنِ غِلاف یا چسبندگی آن بیرون آوردن كارد طول بكشد و وقت بگذرد، حلال نمی شود، و نیز اگر چیزی همراه او نباشد كه با آن سر حیوان را ببرد و حیوان بمیرد، واجب است كه از خوردن آن خودداری كند.
(مسأله 3214) اگر چند سگ را برای شكار رها كنند، چنانچه همه آنها دارای شرایط شكار باشند، شكار حلال است ولی اگر یكی از آنها دارای شرایط نباشد، شكار نجس و حرام می شود، و نیز اگر چند نفر با هم سگ را بفرستند و یكی از آنها كافر باشد یا عمداً نام خدا را نگوید، آن شكار حرام است.
(مسأله 3215) اگر سگ را برای شكار حیوان مخصوصی بفرستد و آن سگ حیوان
[552]
دیگری را شكار كند، آن شكار حلال و پاك است و نیز اگر آن حیوان را با حیوان دیگری شكار كند، هر دوی آنها حلال و پاك می باشند.
(مسأله 3216) اگر «باز» یا حیوان دیگری غیر سگ شكاری حیوانی را شكار كند، آن شكار حلال نیست ولی اگر وقتی برسند كه حیوان زنده باشد و به دستوری كه در شرع معیّن شده سر آن ببرند، حلال است.
اوّل: سگ به گونه ای تربیت شده باشد كه هر وقت آن را برای گرفتن شكار بفرستند برود و هر وقت از رفتن جلوگیری كنند بایستد، ولی اگر در وقت نزدیك شدن به شكار با جلوگیری نایستد، مانعی ندارد و احتیاط واجب آن است كه اگر عادت داشته باشد كه پیش از رسیدن صاحب خود شكار را بخورد، از شكار آن اجتناب كنند، ولی اگر اتّفاقاً شكار را بخورد، اشكال ندارد.
دوم: صاحبش آن را بفرستد و اگر از پیش خود دنبال شكار رود و حیوانی را شكار
[551]
كند، خوردن آن حیوان حرام است، بلكه اگر از پیش خود دنبال شكار رود و بعد صاحب آن بانگ بزند كه زودتر آن را به شكار برساند ـ اگرچه به واسطه صدای صاحب آن شتاب كند ـ بنابر احتیاط واجب، باید از خوردن آن شكار خودداری نمایند.
سوم: كسی كه سگ را می فرستد باید مسلمان باشد یا بچّه مسلمان كه خوب و بد را بفهمد، و اگر كافر یا كسی كه اظهار دشمنی با اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه وآله) می كند سگ را بفرستد، شكار آن سگ حرام است.
چهارم: وقت فرستادن سگ نام خدا را ببرد و اگر عمداً نام خدا را نبرد، آن شكار حرام است، ولی اگر از روی فراموشی باشد، اشكال ندارد و اگر وقت فرستادن سگ نام خدا را عمداً نبرد و پیش از آن كه سگ به شكار برسد نام خدا را ببرد، بنابر احتیاط واجب باید از آن شكار اجتناب نماید.
پنجم: شكار به واسطه زخمی كه از دندان سگ پیدا كرده بمیرد، پس اگر سگ شكار را خفه كند یا شكار از دویدن یا ترس بمیرد، حلال نیست.
ششم: كسی كه سگ را فرستاده، وقتی برسد كه حیوان مرده باشد یا اگر زنده باشد، به اندازه سر بریدن آن وقت نباشد، و چنانچه وقتی برسد كه به اندازه سر بریدن وقت باشد ـ مثلاً حیوان چشم یا دم خود را حركت دهد یا پای خود را به زمین بزند ـ چنانچه سر حیوان را نبرد تا بمیرد، حلال نیست.
(مسأله 3213) كسی كه سگ را فرستاده اگر وقتی برسد كه بتواند سر حیوان را ببرد، چنانچه به نحو معمول و با شتاب كارد را بیرون آورد و وقت سر بریدن بگذرد و آن حیوان بمیرد، حلال است ولی اگر مثلاً به واسطه تنگ بودنِ غِلاف یا چسبندگی آن بیرون آوردن كارد طول بكشد و وقت بگذرد، حلال نمی شود، و نیز اگر چیزی همراه او نباشد كه با آن سر حیوان را ببرد و حیوان بمیرد، واجب است كه از خوردن آن خودداری كند.
(مسأله 3214) اگر چند سگ را برای شكار رها كنند، چنانچه همه آنها دارای شرایط شكار باشند، شكار حلال است ولی اگر یكی از آنها دارای شرایط نباشد، شكار نجس و حرام می شود، و نیز اگر چند نفر با هم سگ را بفرستند و یكی از آنها كافر باشد یا عمداً نام خدا را نگوید، آن شكار حرام است.
(مسأله 3215) اگر سگ را برای شكار حیوان مخصوصی بفرستد و آن سگ حیوان
[552]
دیگری را شكار كند، آن شكار حلال و پاك است و نیز اگر آن حیوان را با حیوان دیگری شكار كند، هر دوی آنها حلال و پاك می باشند.
(مسأله 3216) اگر «باز» یا حیوان دیگری غیر سگ شكاری حیوانی را شكار كند، آن شكار حلال نیست ولی اگر وقتی برسند كه حیوان زنده باشد و به دستوری كه در شرع معیّن شده سر آن ببرند، حلال است.